Krabbendieke

Krabbendieke of Krabb'ndieke (Nederlands: Krabbendijke) is een plekke in Reimerswaol in Zeêland mee 4.460 inweuners (2023). Vee inweuners binne lid van de Grifformeerde Gemeênten. Het durp leit an de A58 en aan de Zeêuwse lijn. Van der Aa omschrieft Krabbendieke in 1839 as volgt: Krabbendijke, heerl. op het eil. Zuid-Beveland, prov. Zeeland, arr., kant. en distr. Goes, gem. Krabbendijke-en-Nieuwlande; palende N. aan de heerl. Nieuwlande en het verdronken land van Zuid-Beveland, O. aan het Verdronken land van Zuid-Beveland en de heerl. Maire, Z. aan de heerl. Maire, de heerl. Valkenisse en de heerl. Waarden, W. aan de heerl. Kruiningen. Deze heerl. bestaat uit den Maags-polder, den Monnike-polder, den Nieuwe-polder, den Oost-polder en den polder Stroodorpe, benevens gedeelten van den Oud-Krabbendijkepolder, den Nieuwlande-polder, den Nieuw-Valkenissepolder en den Maire-polder. Zij bevat het d. Krabbendijke en een gedeelte van het geh. Oostdijk, benevens eenige verstrooid liggende woningen. Men telt er eene bevolking van 590 inw., die meest hun bestaan vinden in den landbouw. Ook heeft men er eene meestoof en eenen korenmolen. De inw., die hier allen Herv. zijn, maken eene gem. uit, welke tot de klass. van Goes, ring van Kruiningen, behoort. De eerste, die in deze gem. het leeraarambt heeft waargenomen, is geweest Cornelis de Koning, die in het jaar 1699 herwaarts kwam, en in het jaar 1670 naar Kloetingen vertrok. Het beroep geschiedt met medestemming van den Ambachtsheer.

Achter d'n diek ligt het verdronke Land van Zuud-Beveland. De resten van het verdronke durp Nieuwlande bin bie leeg waeter nog wè zichtbaer, mae is noe verboden gebied.

Dialect

Ieronger een stikje in 't dialect van Krabbendieke over de Baon, 'n straete op Krabbendieke. Dit is geschreven deu Jan van Gilst, die ier is geboren in vuuvenvêêrtug, d’n tienden september om p’rsies te weezen. Op nummer twêêuntaohtug. Laeter ê’n m’ in de Baon ok nog op nummer vierenneehentug en noh laeter op ‘onderdentiene ‘eweund. Nae de ramp zien me nessen ‘t postkantoor haen weunen, bie de schilderswienkel van Polderman. Tot m’n achste jêr è’k in de Baon ‘eweund. (Wilhelminastraat stoeng ‘t er op ‘t naemborretje, wa’k toen’a kon leezen, mè iederéén zei toen de Baon en sommugte doen dat noe noh wè). Wat weet ‘k di noe nog van. Eén van d’êêste dieng’n die a’k noh weete bin de renners die deur de straete kwammen: wielrenners. Dat mö.op êênendertug auhustus achenvéértug ‘ewist zien, toen a Wullemien’tje d’r mie opnieuw, mè da wist ‘k toen noh nie natuurluk. ‘k Weet nie mi zeeker of t’r toen a stoepen wazzen. ‘k Dienke van nie, want d’r is een footootje uut dien tied di’a’k op stae (bie m’n vaoder vóórop de stange op zö’n klein zaeltje) en di is nog gin trottwaor op te zien. Nae a die trottwaors eleid bin ei’t ‘n kéér zó ‘ard ‘ereehend da de Baon bekant ëêlemille blank stoeng. Toen è me wè henooten, toen a ‘t wee dróhe eworren was. Me speelden mie bootjes en éél wat kinders én toen natte voeten ekreehen. Wat a’k ok noh weete? Dat ‘r soms één mie de belle deur 't durp kwam. Dawas Jan Lootus; ie éêten eihenluk aors, mè ‘k kenden toen allêéne bie die naem. Die kwam dan om d’n ‘oek bie ‘t stasjon, dan stoeng t’n stille, dan luud’n ie mie de belle en dan riep ‘n wat. Watta t’n riep? Da kon van oalles weezen; dat ‘r een nóódslachtuhhe was of zè... Noe a ‘k ‘t tèh oover ‘t slachten è. Dat weet ‘k ok noh éél hoed. Da gebeurden aoltied in noovember a Jan de Slachter kwam uut Wérde. Die kwam aoltied ieder jêr bie d’overbuuren slacht’n. Dat slacht’n hebeurde hewoon achter ‘t uus. A ‘t verken dóódeschooten was, dan wier’t ófebrand en a me dan van schoole trugkwammen dan kreehen me ‘n lekker zwirtje. We méér as één ok. Die konnen töh lekker weezen, bienae net zö lekker as de vèrkenspütatjes die a buuten op ‘t fornuis ekookt wier’n. Di zat ‘t schèlletje noh an. Wat is dat toch gèk, dat da je biebluuft: oe of dat rook, oe of dat smikte, die zwirtjes, die pütatjes. Noe a ‘k ‘t tèh over de reuke è, wat ok zö lekker kon ruuken en wat ök zd lekker kan smaeken wazzen de hedróhd’ appeltjes. Die wier’n booven op zolder te dróhen ‘eleid. En die konnen ok ‘n bitje lekker weezen. Mè op ‘n hoeie dag (of achteraf natuurluk ‘n kwaoje dag) mocht dat nie mi. As kind è ‘k nóóit goed behreepen wirrom. D’r is vee méér te vertéllen over ‘t weunen as kind in de Baon. Op ‘n kêêr was t’r ‘n pêrd op’ol’esloohen; dat was ‘n éêle konsturnaosie en nae de ramp was’t ‘n stuitje êêl druk mie bussen voe ‘t stasjon. A’k noe ‘n pêr kêêr in ‘t jêr trugkomme in de Baon, dan is de Baon de Baon nie mi. Toen wazz’n d’r mè ‘n pêr mie ‘n auto. Noe is’t êên en aol auto dat a ‘j ziet. ‘k Dienke dat de huust noe nie zè lekker kunnen speelen as óóns toen, mè misschien è ‘k ‘t mis.