Ouwerkaarke

De caissons van de dieksluuting nae de ramp

Ouwekaarke is een durp op Schouwen-Duveland mee circa 648 inweuners in 2012. Tiejens de Waetersnoȏdramp van 1953 verdronken d'r vee inweuners. Ier is eind 1953 ut leste sluutgat 'edicht in 't biezien van Koningin Juliana.

Lieste van Heeren van Ouwerkaarke

• ????-1708: Hendrik van Nassau-Ouwerkerk (1640-1708), zeune van Lodewijk van Nassau-Beverweerd
• 1708-1723: Maurits Lodewijk II van Nassau-LaLecq, neef van Hendrik
• 1723-????: Florentius Camper, 'ekocht van Maurits Lodewijk II
• 1749-1753: Willem Maurits van Nassau-Ouwerkerk, zeune van Hendrik, 'ekocht van de kinders van Florentius Camper
• 1753-1754: Hendrik van Nassau-Ouwerkerk, zeune van Hendrik van Nassau-Ouwerkerk (1640-1708)
• 1754-1762: Willem Hendrik I van Nassau-LaLecq, 'eorve van Hendrik
• 1762-1772: Lodewijk Theodoor II van Nassau-LaLecq, 'eorve van um z'n naom Willem Hendrik
• 1772-1783: Jan Nicolaas Floris van Nassau-LaLecq, 'ekocht van um z'n naomzegger Lodewijk Theodoor II
• 1783-1784: Maria Wilhelmina van Nassau-LaLecq, 'eorve van d'r vaoder Jan Nicolaas Floris
• 1784-????: Jan Smits Jansz., 'ekocht van Maria Wilhelmina
• ????-1844: ????
• 1844: de rech'en op de heerlijkheid gaen over op de gemeênte Ouwerkaarke.

Volksverhael

Int durp is 't volgende volksverhael bekend uut 't verleden:

Un oūwe vroūwe, die alléénig woonde, bakte elken ochend spek. As ’t dan ebraeie was dan zette ze de panne naest d’n aerd. En dan kwam d’r aoltied un oen, un zwarten, in die pikte dan een krippe spek uut die panne in liep d’r dan aord mee weg. In ’t eest vond die vroūwe dat nog kemiek, ma op ’t laaste wier ze dat toch moeē in ze docht bie d’r eige: di za’k toch ’s un einde an maeke. In wat dienk je da ze dee? Toe dat oen op un ochend wi kwam, ei ze de panne mi ’t gloeiend êête vet epakt in dat mieterde ze toen over dat oen. ’t Bêêst was eelemaele verbrand, dat begriep je. En d’n anderen ochend gieng die vrouwe us bie un buurvroūwe kieke want die ao ze sins d’n vorigen ochend nie mi bute ezie in ze docht bie d’r eige: di za toch niks mi buurvrouwe weze? In ze kwam bie die buurvroūwe in uus in ja ôôr, di zat ze dubbel in een dotje in d’r stoēl in je kon zieë da ze êêlemaele nie goed was. En ze zei: “Ma bure, wat doe ’t er op? Bin je nie goed? Mèns je ziet ’t er uut of a je doôdziek bin.” In de buurvroūwe zei: “’k è toch zō’n piene. ‘k Bin êêlemaele verbrand.” “Toe ma,” zei ze, “in oe komt da dan?” Ma da wou die buurvroūwe nie zegge. Ma de vrouwe wist ’t er toe aoles van, want dat oen dat was die buurvrouwe netuurluk eweest!

Bron

• Nederlandse volksverhalenbank