Ouwerkaarke

Ouwekaarke (Nederlands: Ouwerkerk) is een durp op Schouwen-Duveland mee 589 inweuners in 2023. Tiejens de Waetersnoȏdramp van 1953 verdronken d'r vee inweuners. Ier is tende van 1953 ut leste sluutgat 'edicht in 't biezien van Koningin Juliana. In 1956 kreeg ut durp een nieuwe kerke mee een losse toren.

Lieste van 'Eeren van Ouwerkaarke

????-1708: Endrik van Nassau-Ouwerkerk (1640-1708), zeune van Lodewiek van Nassau-Beverweerd
1708-1723: Maurits Lodewiek II van Nassau-LaLecq, neef van Endrik
1723-????: Florentius Camper, 'ekocht van Maurits Lodewiek II
1749-1753: Willem Maurits van Nassau-Ouwerkaark, zeune van Endrik van Nassau-Ouwerkerk (1673-1754)|Endrik]], 'ekocht van de kinders van Florentius Camper
1753-1754: Endrik van Nassau-Ouwerkerk (1673-1754)|Endrik van Nassau-Ouwerkerk]], zeune van Endrik van Nassau-Ouwerkaark (1640-1708)
1754-1762: Willem Endrik I van Nassau-LaLecq, 'eorve van Endrik van Nassau-Ouwerkaark (1673-1754)|Endrik]]
1762-1772: Lodewijk Theodoor II van Nassau-LaLecq, 'eorve van um z'n naom Willem Endrik
1772-1783: Jan Nicolaas Floris van Nassau-LaLecq, 'ekocht van um z'n naomzehher Lodewijk Theodoor II
1783-1784: Maria Wullemina van Nassau-LaLecq, 'eorve van d'r vaoder Jan Nicolaos Floris
1784-????: Jan Smits Jansz., 'ekocht van Maria Wullemina
????-1844: ????
1844: de rech'en op de 'eerlijkeid gaen over op de gemeênte Ouwerkaarke.

Volksverhael

Int durp is 't volgende volksverhael bekend uut 't verleên:

Un oūwe vroūwe, die alléénig woonde, bakte elken ochend spek. As ’t dan ebraeie was dan zette ze de panne naest d’n aerd. En dan kwam d’r aoltied un oen, un zwarten, in die pikte dan een krippe spek uut die panne in liep d’r dan aord mee weg. In ’t eest vond die vroūwe dat nog kemiek, ma op ’t laaste wier ze dat toch moeē in ze docht bie d’r eige: di za’k toch ’s un einde an maeke. In wat dienk je da ze dee? Toe dat oen op un ochend wi kwam, ei ze de panne mi ’t gloeiend êête vet epakt in dat mieterde ze toen over dat oen. ’t Bêêst was eelemaele verbrand, dat begriep je. En d’n anderen ochend gieng die vrouwe us bie un buurvroùwe kieke want die ao ze sins d’n vorigen ochend nie mi bute ezie in ze docht bie d’r eige: di za toch niks mi buurvrouwe weze? In ze kwam bie die buurvroūwe in uus in ja ôôr, di zat ze dubbel in een dotje in d’r stoēl in je kon zieë da ze êêlemaele nie goed was. En ze zei: “Ma bure, wat doe ’t er op? Bin je nie goed? Mèns je ziet ’t er uut of a je doôdziek bin.” In de buurvroūwe zei: “’k è toch zō’n piene. ‘k Bin êêlemaele verbrand.” “Toe ma,” zei ze, “in oe komt da dan?” Ma da wou die buurvroūwe nie zegge. Ma de vrouwe wist ’t er toe aoles van, want dat oen dat was die buurvrouwe netuurluk eweest!