Willem Vermandere

Willem Vermandere (Lauwe, 9 feberwari 1940) is 'n Vlaomse zanger, beêldouwer en schriever.

Um is 'ebore in Lauwe, 'n deelgemeênte van Meên'n, mor e wunt ol styf lange in Steênkerke bie Veur'n. Een paor bekende nummers bin: Blanche en zyn peird, Bange blanke man, Duizend soldaten en Lat my mor loopn.

Verhaol over Willem Vermandere

Die kan 't 'r wa van ee?", hoor ik een man achter me zeggen tegen zijn vrouw.

Het is zaoterdagaovund. Vorige weke. In 't Scheldetheaoter in Terneuzen. De zaole zit tsjokkevol. Op 't podium Willem Vermandere en zijn twee muzikanten. Z'n speelmans.

Êêl de weke èn 'k m'n eigen d'r al op voobereid. Op dezen aovund. Mêêstal gaon me nao Vermandere, as tie in de buurte komt. M'n vriendin en ikke. Daor èn me bienao nôôit gêên discussie over. Vermandere is bie ons een topper. Me gaon nie allêêne voo z'n meziek, maor ook voo z'n humor en z'n kiek op de wèreld. Vooral in zijn diepere teksten kunnen me nog al 's meegaon mee 'em.

Zô ei tie jaoren geleejen 's een vèsje geschreven over de wind. Daorin vraog tie z'n eigen af oe de wèreld d'r uut zou zien zonder wind. Gêên golvend graon op 't land, maar altied de tèrve recht op. Gêên geritsel van de blaoren as je over d'n diek mee bômen zou lôpen. Niks daovan. Gêên geruttel van de pannen op 't dek. En op 't ènde van zijn Ode aan de Wind, zingt Vermandere dan over de wind die de muren gaot afbreken. De scheidingsmuren van onbegrip, verdeeldheid en ruzie. Gêên dienken mêêr in eilanden

"Dao zit al een bitje sleet op, 'ôôr", vertelt een man uit de polder mij als we in de pauze een bakje koffie staon te drienken. " Je kan 't zien an z'n loôpen." Da's inderdaod zô. Die vlieg nii mêê over 't toneêl as een jaor of tiene geleejen.

"Die is daorom zô joengk nii mêê", hoor 'k een ouwere man tegen z'n vrouwe zeggen. "'k Dienken dat ie tegen de zeventig is", gaot ie verder. Oe is 't noe? dienk 'k, praoten judder noe over niks anders dan over oud worren? Zeventig, da's nog niks bie Johan Heesters van 104. En die trok ook een volle zaol ee.

Noe is 't nii m'n gewènte om de zaok af te luusteren. Mao jao, as iemand zô ard praot. Da's toch wat anders ee. Dan is 't net as in de trein as t'r zô'n joenge gast mee 'n mobieltje zit te bellen. Zô van: k Bin in Hoes en 't is vet druk in de trein.' Nou ao deze man dien aovund wel 'n ôôrapperaot in, mao da stoeng schiinbaor nii an. Of 't was nii goed afgesteld? 't Is dan trouwes toch wel 's aordig zô in de pauze om even rond te kieken in de hal van 't Scheldetheaoter. Of je nog bekènden ziet. En jao oôr, uut 't Kerkje, Kezand en zelfs uut Souburg. Iederêên in 'n goed ameur. Tevreejen gezichten.

Nao de pauze komt d'n aop uut de mouwe. 't Liekend wel of Vermandere 't gehoôren eit. Achtenzestig, zegt ie. 't Was in februari van 't jaor 40. Toen is tie geboren. Over die geboorte ao tie trouwes nog 'n schoôn verhaol. Bie udder op 't durp an de Leie, dao wieren de kinders gekocht in 'n boôt: de Leieboôt. Niks geên oôievaor of roôie koôle. 'n Boôt. Dao goengen de moeders udder kinders 'aolen. Meêstal 's nachts. In 't onderste van dien boôt. Dao was 't doenker. Dus van uutzoeken geên spraoke. 't Was dao vlug pakken en meenemen. En a je dan tuuskwam en 't kind leek op z'n vaoder, dan was da meegenomen. Mao 't kon ook anders uutpakken natuurlijk!

En met zulke kwinkslaogen heeft onze Willem de lachers weer op z'n 'and. Want al is tie dan nii zô best meêr op de gank, mee z'n mondje gaot 't anders nog wel oôr.

An 'k tegen elven nao m'n sleutel zoeken, 'oôr de brievenbusse a ruttelen. Da's altied zô, as 't flienk waoit. 'k Zan 'em 's dichteplakken? denk ik, dan is 't gemieter over. Anders lig 'k d'r maor d'n eêle nacht op te luusteren.

Discograofie

Plaot'n

Liedjes van de Westhoek (1968)
Langs de Schreve (1969)
Willem Vermandere (1971)
Vier (1973)
Met Mijn Simpel Lied (1973)
Lat mie maar lopen (1981)

Cd's

Als Ik Zing (1984)
Willem Vermandere (1988)
Ik Wil Maar Zeggen (1988)
De Eerste Jaren (1989)
Lat mie maar lopen (1991)
Een Avond In Brussel (1990, opnoame in 'n Ancienne Belgique)
Help Mij (1993)
Mijn Vlaanderland (1995)
De Vergeten Liedjes (1996)
In De Donkerste Dagen (1997)
Onderweg (1999)
Gezongen Uit De Ark (2000)
De Eerste Jaren II (2000)
Omzwervingen (2002)
Op Den Duur (2003)
Master Serie - Willem Vermandere, Het Beste van (2005)
Van Soorten (2006)
Altijd iemands vader, altijd iemands kind (2006)

Boek'n

Thuis en nog veel verder, 2000, Gent, Blobe, 224 pp.
Van Blanche tot Blankeman, 2007, Lannoo: 122 liedjestekstn

Lienks nae buten