Roemie in Zeêland

Roemie in Zeêland is een boek van Hans de Vos. Op 25 april 2010 is in 't kerksje van Ellesdiek dit boek van Quidam (Hans de Vos) epresenteerd. 't Is 'n boek mie 36 Zeêuwse verhaelen van de 13e eêuwse Perzies-Turkse dichter en soefiemeêster Jalal ad-Din Rumi, getiteld Roemie in Zeêland. Zeêuws en Roemie gae stik goed saemen, wan Roemie spreekt de taele van z'n arte, en dat is ok de taele van oôns arte. Mie de verhalen van Roemie ka je best vee lache, en je kan t’r eêl vee en lank over naedienke, wan ze èë aolemaelle 'n diepere beteêkenisse. Ze leze 'n bitje as de verhalen uut Duzend-en-eên nacht, oewel a 't zeker gin sprookjes bin. 't Magge dan eênvoudige verhaaltjes weze, ze zitte impersant wè vol mie waer'eid. Je kan ieronger kieze uut "D'n dôôven die a nae z'n zieke buurman gieng" en "De kaerel die a 'n tatoe wou".

D'n dôôven die a nae z'n zieke buurman gieng

‘n Emir liet an ‘n dôôven wete da eên van z’n buren ziek was. En dien dôôven docht bie z’n eigen: Ik bin ik zo dôôf as ‘n kwartel, dus wa begriepe ‘k dan van wat a die buurman daoken aol gae zegge? Zeker a t’n mae zachjes praat, omma t’n zo ziek is. Mae goed, ‘k za d’r toch naetoe motte, dae kan ‘k nie onderuut. Dus as ik z’n luppen zie bewege, dan za ‘k mae ‘n bitje raaie wat a t’n zeit. As ik vraege: “Oe is ‘t mie joe, m’n zieke buurman?” Dan za t’n wè zegge: “Vee beter” of “Goed ee, bedankt o.” En dan zeg ik: “’k Bin a blieë toe! En ei je a wat egete?” Dan zei um: “’n Kommetje soepe” of “’n Scheuteltje pap.” Dan zeg ik wee: “Da ’t je wel mag bekomme. En bie watvoe dokter bin jie?” Dan zei um: “Dokter d’n dien en de gindten.” En dan zeg ik: “Die brieng geluk. A die voe je zurgt, dan kom aoles goed. Bie mien ei t’n ok wè ‘s ewist. Daer a um komt, dae komme aole wensen uut.”

Nae da die goeie man z’n eigen voorbereid ao, gieng t’n nae de zieken toe. “Oe is ’t mie je?” vroog t’n. “Ik gae doôd” zeiën de zieken. “’k Bin a blieë toe!” riep d’n doôven. En die zieken wier fel. Oe kan um noe blieë weze, docht t’n. Die vent mo aoltied a tegen mien ewist èë. D’n dôôven ao zomae wat eraaie, en da pakten glad verkeêrd uut! “Wat ei jie edronke?” vroog dien dôôven. “Vergift” zeiën de zieken. “Da ‘t je wel mag bekomme!” riep dien aren. En de zieken wier nog feller. “Watvoe dokter ei jie?” gieng d’n dôôven vadder. “Azraël, d’n iengel des doôds. En maekt da je wigkomt!” riep de zieken. “Och jongen, die brieng geluk” zeiën d’n dôôven. En ie zeiën z’n zieke buurman goeiendag. “Gelukkig mae, aol bie aol. En salu ee!” “Die vent wil mien effenof doôd èë!” riep de zieken. “’k È noôit ewete da t’n zovee vals was.”

D’r bin vee mensen die a goeie werken doeë om dae beloônieng en waerderieng voe te kriegen, mae eigelik is dat ‘n toegedekte zonde tegen God. Daer a zulder van dienke da ‘t zuver is, is in feite zo vuul as wat.

De kaerel die a ‘n tatoe wou

In Qazvin laette de mensen d’r eigen mie ‘n naelde op d’r aermen, d’r lief of d’r schoeren tatoeëre. Da doeë ze om d’r eigen te beschermen tegen aolderleië kwaed.

In die stad gieng t’r op ‘n keêr ‘n vent nae ‘n tatoeëerder toe, en ie zeiën: “Doe mien ‘s ‘n lol, en zet bie mien ‘s ‘n moôie tatoe.” “En watvoe figuur za ‘k ‘r ‘s van maeke, m’n goeie man?” vroog de tatoeëerder. “Zet mae ‘n woeste leêuw” zeiën die vent. “Leêuw is m’n sterrebeeld, dus teêken mae ‘n flienke leêuw. Doe goed je besten, en gebruuk mae flienk vee inkt.” “En wae za ‘k n ‘s zette?” vroog die tatoeërder. “Doe mae op m’n schoere; maek jie dae mae ‘s ‘n moôie prente” zeiën dien aren. Zodrie as a de tatoeëerder z’n naelde in die vent z’n schoere stak, vool t’n ‘n stekende piene en gaf t’n ‘n groôte brul. “Man, noe neem je me daerom wè te pakken! Watvoe figuur bi je noe an ‘t maeken?” “’n Leêuw, ee. Wan die ao je besteld.” “Mie watvoe gedeêlte was je dan begonne?” “Mie de staert” zeiën de tatoeërder. “Laet de staert dan mae wig, m’n goeie man” zeiën die vent. “Die leêuw z’n staert en z’n achterlief liete me zonae stikke; bie ‘t achterlief wier m’n luchtpupe glad of’eklemd. Leêuwemaeker, maek jie mae ‘n leêuw zonder staert. Deur de prik van je naelde kreeg ik zonae ‘n artverlammige.” De tatoeërder begon te prikken op ‘n are plekke, zonder nae te dienken, zonder pardon, en zonder compassie. De kaerel schreêuwden: “Watvoe gedeêlte van ‘t lief is dat noe wee?” “Da’s ‘t oôre, beste man” zeiën de tatoeërder. “Maekt n mae zonder oôren, goeie meêster. Laet die oôren mae wig. En doet n mae gauw klaer!” De tatoeërder stak z’n naelde op wee ‘n aar pleksje, en wee begon die kaerel te schreêuwen: “En wat is dan ‘t derde stik van z’n lief?” “Da’s de leêuw z’n buuk, beste brave man.” “Maekt n asjeblief zonder buuk” zeiën die kaerel. “’t Plaetje is zo a dudelik genoeg; waer è me dan ‘n buuk voe noôdig?” De tatoeërder wist glad nie mi oe a t’n ‘t ao, en ie bleef ‘n eêle stuit zomae stae, mie z’n and voe z’n mond. En uuteindelik goôiden die z’n naelde op de grond, en ie riep: “Wien ei t’r noe oôit ‘n leêuw ezieë zonder staert, zonder kop, en zonder buuk? God zelf ei zo’n beêst nog noôit emaekt!”

Broeder, verdraeg dapper de piene van de lanse. Maek j’n eigen vrie van ‘t vergift van je vrakke zelf. Voe die a z’n eigen vrie maekt van z’n eigen zelf, zuë de zunne, de maene en de sterren buge