Nieuwland
't Nieuwland (Nederlands: Nieuw- en Sint Joosland) is een durp bie Middelburg mee 1.385 inweuners in 2023. Deu z'n laete ontsto is 't gin kerkdurp mar meer een wegdurp. 'liet vlakbie Knoôppunt De Rooie Leeuw. In het durp is 't volgende volksverhael bekend uut 't verleden:
’t Was op ’n dag in november van ’t jaer 1860 dat ‘r laete in de middeg op de deure eklopt wier bie Jôôs Diengemans. Jôôs was slachter en rietdekker en ie weunde op Nieuwland. Jôôs z’n vrouwe dee open en di stoeng de knecht van baes Dekker van ’t Olmenof en die kwam vraege of a Jôôs zō gauw meugeluk nae ’t of wou komme om ’n verreke te slachten. Noe was ’t in êêl den omtrek bekend dat ‘r op ’t Olmenof soms rare diengen gebeurden en dat de vrouwe van ’t Olmenof, de weduwe Dekker, di de schuld van was. D’r wier verteld dat die an de zwarte kunst dee. Noe zag ze di ok wè ’n bitje ni uut: z’aa mar êên ôôge en ze liep aoltied mee een stok, wan ze was krepel. Je begriept dus da Jôôs z’n vrouwe wè ’n bitje verschrok toen a z’ôôrde dat d’r man zō laete di nog ni toe mog en dat ’n dus in de stikke doenker nir uus zou motte komme. Mè dat durfde ze tegen die knecht nie zeie en ze zei dan ok ma da ze d’r vent zou stiere. Jôôs a aoltied nog a ’n grôôte mond over zukke diengen en ie wou voo z’n wuuf nie wete dat ‘n eigeluk ok wè ’n bitje bange was en ie trok z’n laezen an, zocht z’n slachtersgerêêdschap bie mekare en gieng op stap. Mer ie voelde z’n eige toch nie erg op z’n gemak en toen a ‘t ’n bie d’erreberge “De rooie Leeuw” kwam doch ‘n: ik gae even om ’n borrel en toen a ‘t ’n vertelde wi a ‘t ’n ni toe mog keek de kastelein ok ’n bitje bezurgd en Jôôs nam ‘t ‘r toen nog êêntje. Toe a ‘t ’n op ’t Olmenof kwam, stieng aoles a gerêêd en de slachtienge verliep goed. D’n baes, de ouste zeune van vrouw Dekker, was êêl tevree en ie tapt’n nog ienkele borrels. Jôôs kreeg al mè meer moed wan d’r gebeurde niks en de vrouwe a ‘t ’n nog glad nie ezie. Toen aoles an kant was gieng ’n mee in den uze en di zat de vrouwe en die vroeg an z’n of a ‘t ’n boteram mee bleef eten. Jôôs docht da ze me d’r êêne ôôge dwas deur ‘m eene keek en ie stoeng te beven op z’n bêênen en ie zei gauw: “Nêêe vrouwe, dā zā ‘k nie doe, wan ’t is noe a doenker en ‘k mō nog ’n alf uure lôôpe voo da’k tuus bin.” De vrouwe zei: “Ik dienke dā je d’r wè langer over za doe as ’n alf uure.” Z’n vrouwe zat tuus al mè ni de klokke te kieken en ’t wier al mè laeter. ’t Was a negen uure eweest en toen kon ze ’t nie mir uut ouwe en ze liep ni de velwachter en zei wat a ‘t ‘r gaende was. De velwachter vond ’t ok verschrikkeluk mae ie zei dat ’n d’r noe niks an kon doe mè dat ’n den aren ochend a ’t licht wier zou komme vraege of a Jôôs a tuus was. Dat gebeurden en den aren ochend stoeng de velwachter bie ’t êêste licht a an de deure bie vrouw Diengemans mar ie oefd’n niks te vraegen wan ze zat nog mee d’r omslagdoek an bie de kachel. Z’aa êêl den nacht nie op bède eweest. De velwachter gieng trek op stap en ie was nog gin onderd meter buten ’t durp en di vond ’n Jôôs onder an d’n diek legge slaepe. Toen a ‘t ’n wakker gemaekt was begon ’n te vertellen wat a ‘t ’n die nacht beleefd aa. Ie was nog mè net van ’t Olmenof af, of ie was de pad kwiet eraekt en ie aa uren lank gelôôpe, over ekkens eklomme, deur dulven elôôpe, mae de pad kon ’n nie vinde. Ie aa noe ondervonde wat ā de zwarte kunst was en ie zou nooit mi ni ’t Olmenof g’n slachten.
Bron
[bewerk | brontekst bewerken]- Nederlandse volksverhalenbank
Lienks nae buten
[bewerk | brontekst bewerken]
| Gemeênte Middelburg |  |
|---|---|