Melis

Melis (Nederlands: Meliskerke) is een durp in de gemeênte Veere. ´t Oort aok wè ´s Melismoskou enoemd. D'r weune 1.465 mensen (2023).

Vroeger oorde Melis bie de gemeênte Moariekerke, saemen mee Aegte en Grieps.

Melis leit tussen de durpen Aegte, Grieps, Zoetelande, en Bîkerke. Et durp eit drie kêrken: Een hervormden, een grifformeerden en een gergem (Grifformeerde Gemeênte). De meêste Meliskerkenears gaen nae de gergem.

Bie Melis oort ook nog een gehucht: vroeger eete da Klein Moariekerke. Mae né de herindeling van de gemeênten (sinds 1 januori 1997) eet ut gehucht Moariekerke. Da bestaet uut ongeveer twintig boederietjes en 't ei zo'n tachuntig inweuners.

Verael uut Melis

Ongerstoônd verael verscheen op 15 maerte 2008 in de PZC.^[1]

Ik was een stuitje gelee in het Pisa van Walchere ( Vô wie 't nie deu eit, geef ik nog een twide anwiezing: in een 'kerke'-durp, mee as voorvoegsel een bekende Zeêuwse familienaeme). Ik moest di booschappen doe en kwam bie de groetenboer binnen. Di stoenge twi joentjes, wi ao je zô an kon zie, da uldere wiege nie in ons werelddeêl gestaen ao. Mè dat maekte het plat praoten des te leuker. Het was vakantietied en ik begon, omda me aolebei moeste wachte, tegen ulder te praoten.

"Ebbe julder vakantie?", was mien overbodige vraehe. D'n oudsten, van zô'n jaer of negene, zuchtte diepe. "Jae, gelukkig wè. Ik bin blie." Dat kwam uut 't diepste van z'n arte en z'n broertje knikte instemmend. Het kloenk naebie onwezenlijk, zô plat!

"Mè julder vinde 't op schole toch wè leuk?", vervolgd'ik. Ze keke me aolebei an, van top tot teên en wi van teên tot top. "Ik vinde niks an schole, ik vinde't eêl saâi." De joengsten knikte wi. Jae, mè op schole leer je toch vee en dat is toch goed, vô laeter. Of lere julder nie mi zô vee?"

"Ik vinde niks an leren, ik oeve die rotwoorden nie aol op te schrieven", zuchtte d'n oudsten. En je begriept wè wat de joengsten dee! Ze waere an de beurte en de hroôtsten pakte een briefje en begon, eêl moeizaem, te lezen. "Twi..goud.gouwe . Gouwe..netten? Twiappels. Wat schrief mien moeder toch slecht. Ik kan 't nie leze."

Ik keek mee op 't briefje, wi a in keurige blokletters stoeng dat er twi goudrenetten moeste komme. Toen a'k zei, dat het toch nôha meeviel mee 't schrieven van z'n moeder, gaf'n as ênige antwoord: "En m'n vaoder kan nog slechter schrieve, dat kan niemand leze."

"Kiek di zit jie noe vô op schole", zei ik, een tikkeltje belerend. Wi keek'n of 'n zeie wou: 'Dat woordje schole wil ik even nie ore.' Moeder moest bliekbaer een bepaeld recept ebbe, wan z'n volgende wens was: "Zestienduzend gram witlof..."!

Ik genoôt mee volle teugen, toen a'k op z'n briefje zestienonderd zag stae, in ciefers. De groentenman dee ook mee. "Oe wou jie die witlof meeneme?"

Onze scholenhâter wees op z'n tasse. En ie begreep er niks van, dat de groentenboer zei, dat di bie lange nae hin zestienduzend gram in konde. Het stoeng toch op z'n briefje! "Zulle me dan mè zestienonderd doe?", ielp de goeie man. Het ventje knikte, z'n broertje natuurlijk ook. "Jae, jongen, op schole is 't nog nie zô slecht", dee ik nog een bitje mee. Di leer je getallen schrieve. "En dudelijker dan m'n moeder", besloôt 'n. Ie wenste het onderwerp nie mi an te roeren.