De tôôvervrouwe van Biesterveld

De tôôvervrouwe van Biesterveld is een Zeêuwse volksverhael of sage.

Op Biesterveld (een duunhoeve bie Renesse op Schouwen-Duveland) weunde een duunboertje, die s’n vrouwe kon tôôvere. Op ’n goeie dag mos moeder kaerne. Ze was net doende en di kwam buurvrouwe van Biesterveld. Ze zei: “Wel, wel, bi jie an ’t kaerne?” “Jaet,” zei moeder. “Noe,” zei buurvrouwe, “dat za je vandaege nie meevalle.” “Zôô,” zei moeder, “dat kan wè, mae ‘k doe toch.” Toen buurvrouwe weg was, gieng moeder deur mie kaernen, mae de kaern wou nie af gaen. ’t Mens zwêêtte as ’n paerd, ze wier compleet raedelôôs. ’s Mirrigs kwam Vader tuus en ie zag daôlik da ’t er wat nie goed zat. Ie vroeg: “Wat doet ‘r op?” Ze zei aôles van de kaern, die mae nie af wou gaen. Vader vroeg: “Is buurvrouwe van Biesterveld ier soms eweest?” Ze zei: “Ja, mae wat ei dat er mee te maeke?” Ie zei: “Eel vee, noe weet ik het wè. ‘k Za es gauw een oud oefiesder aele.” Ie maekt’n ’t oefiesder gloeiend in den aerd en gooide ’t toen in de kaern. Moeder stoeng d’r totaal verwezen bie te kieke. Vader zei: “Kaern noe nog is.” In een ommezien was de kaern af. Een kwartier laeter kwam buurman van Biesterveld ard annelôôpe. Ie was gewoon buten aesem en ie riep a van ’n ende: “Buurman, kom ’s gauw mee, want m’n vrouwe is zo erg verbrand!” Vader lacht’n in z’n eigen, mae ie gieng mee en jawel oôr, buurvrouwe zat ieselijk te brulle van de piene in d’r stoel. Z’ao d’r bêên verbrand. D’r stieng een grôôt oefiesder op d’r bêên, zo rôôd as ’n krote. Soms betôôverde z’ok d’r zeuntje. Die was nie goed bie z’n ôôd en a z’n moeder wee ’s wat mie z’n uutehaele ao, lag ’n in de dune as ’n wilde te kêêr te gaen.

Bron

• Nederlandse verhalenbank. Verteller M. de Meulmeester, 1962.