De bende van Pier Zuudof

Uut Wikipedia

De bende van Pier Zuudof (Nederlands: De bende van Pier Zuidhof) is een Zeêuwse volksverhael, mee we een bepaelde kern van waer'eid.

De zôôgenêêmde bende van Pier Zuudof bestieng uut ’n man of zevene: Pier Zuudof, Koa Zuudof, Klaas Westdurp, Joane Westdurp, z’n zuster, dan nog Merien Traas, ’n zekere Luuk, en nog êêjn die z’n nêêm à ‘k nie mî wete. Die Westdurpen ôô de bienêêm Leze. Êêjl die bende kwiem uut ’t Ouweland onder Entjessand. Dî bin vee ver-alen van, mè ’t mêêjst bekend is wè de inbrêêke in De Brouwerie, je weet wè, dien ofstee onder Bèrlande. Dî weunden toentertied Mertiene en Illebrecht Driediek, die à oallebei jonk were. Dî was ’n knecht, Joannesje van Eikeren, en de meid was Bette van ’t Westende; Bette à dî zôôwat 97 mô worre. De bende kwêêm op ’t of, mè de deure zat op de griengel, natuurlik, wan ’t weer à duuster. Affijn, ze langden ’n bôôm en ze poemerdn de deur open. Ze pakten Illebrecht en gooiden ‘m bie Mertiene op bède en zeiden: Noe motte julder mèr is gezellig ’n nachtje mie mekare deurbrienge en ze deje de deure toe en trokten de krikke uut die deure. Bette sliep in ’t opkêêmertje, je weet wè, boven de kelder – dî goeng je mie ’n tree of drie viere nî boven. Ze zat mie de dôôdschrik op d’r lief in bède en toen à Pier Zuudof binnenkwam wou ze d’r spèrcentjes (die à ze in ’n kouse ôô) geve. Mè Pier zeiden: Van joe motte me niks è; ouw jie joe centjes mè, mè ze bonne d’r vast op d’r bède. Ze wazze goed zat en ze begonne mè is volop spek en woste te bakken voe d’r eigen! Joannesje van Eikeren was kunne vluchte en die weer nî de buren evloge, nî Pier Vermue, de voader van Ko Vermue van de Langewegt en van Arjêên Vermue van den Essendiek onder Bieselienge. Pier Vermue kwiem in de bôôgert mie ’t geweer offelôôpe. Natuurlik keek t’n wè goed uut, wan um weer mer allêêjnig tegen ulder mie t’r zevenen. De poemerbôôm in ’t deurgat zag t’n an voe ’n veint en dî schoot ’n twî kêêjr op. De bende oarden ’t schiete en dîr ôô ze nie van terug: ze sloege op de vlucht. Ze namme êêjl wat geld en affecten mee, mè mie die affecten bin ze tegen de lamp elôôpe, temissen de elers. Dî mòt ’n Brabander, ’n zekere Hutjesson, bie ewist è. Die è ze temissen in Antwerpen of Brussel, in oalle geval in Belzen divvoe epakt. Pier Zuudof en z’n bende è ze nie epakt. Dat wor werris aars ezeid, mè ik weet dat van um zelft. Ja, da’s arig, mer ik è vee ni z’n eluusterd. Die kon pas vertelle. Nee, ’t is zôô egêê: Pier Zuudof die is nî Walchere evlucht mie zien part van de buit. Ze wazze ’n gauw op ’t spoor. Dir is nog een liedje van, luustert:

  • We stonden met z’n achten op den Sloesen Dam
  • Te kijken en te wachten, of Zuidhof nog niet kwam.
  • Maar Zuidhof wou niet komen: hij was er al geweest;
  • Hij zat al lang verscholen in de lange geest.

Sondagsoches, à elkendêêjn nî de kerke was op ’s-Êêjrenoek, bleef een meid die à an den Sloesen Dam weunden op d’oeve en ze bakten dan spek voe ’n êêjle weke gelieke. Noe ôô de vrouwe ezeid: A Zuudof soms onder de kerke mocht komme, dan geef je ’n mè oal dirra t’n om vrêêgt. En Zuudof kwiem! Ie ôô à drie dêêgen en nachten in de geeste ezete en ie verrekten van den grôôten oenger. M’n moeder dee de deure open en liet ’n d’r in. Nêêjè, ie wou gin geld è – dat ôô t’n genoegt van De Brouwerie – mè ie most eten è. Zes grôôte stuten (van die grôôte eigenbak, je weet wè) mie spek at ’n op en nam t’n mee. Over Walchere is t’n toen in Belzen erocht en divvandêên nî Canada. In Canada trouwden ’n mie ’n rieke kunstschilderesse, die à dî ’n stik of drie farms ôô. Kinders eit ’n nie ehad en z’n wuuf is an sukerziekte overleje. Toen is t’n op z’n ouwe dag nog is nî Zêêjland ekomme. De fermielje ei nogga wat eorve, toen à Pier Zuudof dôôdegêên is, zo rond 1925.

Bron[bewerk | brontekst bewerken]

  • Nederlandse verhalenbank