Koeischorre
De Koeischorre (Ollans: Koegorspolder) is een polder in Zeêuws-Vlaonderen naebie Terneuzen die-a bedreigd wordt deu oprukkende industrie.
Koeischorre stories[bewerk | brontekst bewerken]
Levien de Groote uut Schaopenbout richt z'n eige onger het pseudoniem Neivel in Aksels dialect toet um z'n buurman over de ontwikkeliengen in de polder, zoas de plaotsing van windmeules en plannen voo een slibdepot en een kunstmestbedrief.
Ieronger wor 't eeste deel weergegeven:
‘Tis wâ meê Koeischorre, ze blûûvn mæ bezig . Eêst een kleine put noe weê een ghrote put en meê die mestfabriek loôp’n z'oek noghâ te leur’n . Wærê ze nog het meêst meê leur’n dâ ziên meuletjes en nog gheân kleine oek . Noe bènk te weêt’n gekomm’n wien ât diê’n and’re vint van Win Winst is, die komt ûût de "Dom" stad en die docht zeker da wudder dær oek âmmæ vandæn kwæm’n. Toen âttie ân ‘t woord kwam dochttie zeék’r dattie voô un bende kleut’rs stong, ik diênk dattum dâ toch wè teég’n gevall’n is. ”Een molen is geen fabrieksgebouw, maar een installatie,” zeittie . Oe âs ze zukke diengers oek noem’n mækt gheên reét ûût as ze diê’n bught dan mæ in de "Dom" stad ouw’n . Dan wâst’r oek nog eêne die ons wiês wou mæk’n da je meê un apparæt kon ziêne wa voô stront dâ je scheet, en wærâttâ van gemækt was. Zoô'n vint noem’n ze volgens mie een strontkeurder, of op z'n Ollans een gheuremissiekenner en dâ leêr je op de ” TH “, ik bedoel van ghoet eét’n slechte stront mæk’n, ènne wâ'k noe oek docht dâ'k oôrd’n zègh’n, Hoe meer industrie, hoe minder geluid, noe dæ moêje echt wè voô næ de TH gewîst ziên om zukk’n onzin uût te kræm’n . Mæ weêt je wâ we gæn doene vanuût ons comite ? We gæn salamanders kweêk’n, en de beste voô het teégh’n ouw’n van windmeul’ns zien de roodkamsalamanders. Ik èn een adresje had in Belgh’n bie een kapper of kwaffeur zo âs ze dâ dæ zegh’n, die èt gherég’ld een klant en âttie den diê’n zun ær gekammt èt bluûvn d’r eitjes in zun kam zitt'n, dær ènk noe een lûcivèrdoosje vol van had . Toen âk t’r mée thuûs kwam en ik keek is vôozichtig in da doosje sprong’n d'r drie van die zwarte diêng’rs ûût, die zætn tuss’n d’ eitjes, en vanaf toen stikt’n ik van de jokte . Mæ om op die salamandereitjes trug te komm’n, het beste bèn je dâ je die eitjes in een plûûm’nkuss’n steekt, dan ben je der dichte bie as ze ûût komm’n, dâ kan wè éévn dûûrn mæ dan eije oek wâ schoons . Bie deêste die ânk gekweêkt èn docht ik dâ’k nie ghoet wier, die liep’n âpma méé udder kop téég’n de muur, mæ dâ ænk vlug deu, die udder ær zat voor udder oôgh’n, dâ most je kamm’n, wist ik veê, vandær oek de naam kamsalamanders en âjje wuûfjes èt dan eije d'r oek nog meê rôôd of meê blond ær, prachtig . Noe is Hans næ Turkye en ik èn um gevroôgh’n om Turkse vleermûûz’n mee te briêng’n want âjje die in de polder ûût zet dan zit je wè ghoet, gheên mèns die ât tie weg durv’n te jæg’n, want dâ‘s discrimminæsie en dâ mag nie . Mæ alleê noe toe "the Checkpoint" wâ diênk jie, zou eêl die bught in onze "Backyard" komm’n . Ik oôp van nie, ik oôp dâ we noe is mèns’n meê verstand ân ‘t bewind kriegh’n in de nieuwe ghemeênte, want dâ dând’re vôn ik mæ un zooitje.
Hroet’n van Neivel